O son do ar

Estes últimos días estiven a escoitar o disco de Mike Oldfield Voyager, publicado en 1996. Aínda que pola súa xénese sexa un disco practicamente comercial, non por iso deixa de ter unha singular beleza; e é ben certo que ó degustalo un síntese case como nunha viaxe, con eses ritmos tan celtas que inspiran preciosas pisaxes naturais que se extenden ata o infinito.

A meirande parte dos temas deste disco non son cancións propias de Mike Oldfield, senón versións doutras cancións tradicionais celtas. Pero o que máis me sorprendeu foi escoitar no primeiro tema os acordes de O son do ar, un dos temas máis famosos de Lúar na Lubre.

Eu non son moi seguidor deste grupo, pero case non podo evitar sentir un chisquiño de morriña cada vez que escoito este tema composto por Bieito Romero. Recordo aquelas tardes que pasaba estudiando no meu cuarto, alá na Coruña, e de súpeto, algún veciño da miña comunidade poñíao na sua cadena, e imaxino que tanto el coma eu dabamos descanso ó noso espírito deixándonos levar polas notas da fermosa melodía que se filtraba polas paredes.

En Voyager, a versión de O son do ar chámase The song of the sun. É posible que Mike se confundise e traduxese erroneamente "son" (sonido) por "song" (canción), dado o seu evidente parecido. O que non termino de entender e porque traduciu o "ar" por "sun" (sol); pois o ar ten bastante importancia na melodía xa que se toca prácticamente toda con instrumentos de vento (gaita, flauta, etc).

Iso non quita que quizáis Voyager sexa un dos mellores discos que escoitei de Mike Oldfield, e, dende logo, gustoume moito máis que o tan aclamado Amarok.

EDITO: Corrixo un pequeno erro no último parágrafo.